همچون شمع در معبد تنهایی     اشک ریزان          گویاتر از همیشه      زائران شکسته دل را       به سوی نورفرا میخواند

تا در جمعشان بسوزد      ودل دردمندشان را    گرما وروشنایی بخشد      شاید  شاید             که دنیای تاریکشان را

روشن کند          روحشان را از اسارت      دردهای پنهان     برای لحظه ای اندک    تسلی بخشد    تسلی بخشد

  همه انسانها نیازمند محبت هستند   محبتی که از سر چشمه فطرت آدمی نسج میگیرد همدلی وهم زبانی وهمراهی میتواند سبب تسکین رنجها وآلام پنهان آدمیان گردد .وروح را به غلیان خروش سرور در آورد

قطعه بالا بیانگر همین وضوع است .انسانها بزرگی که همچون شمع میسوزند ونور گرما هدیه میدهند اینان با این که خود همتا ومثالی چندان ندارند با این حال بفکر خود ودنیای خویش نیستند بلکه تمام وقت وعمر وعشق وعواطف پاک خود را نثار دیگران میکنند واین اوج زیبایی ورسیدن به خود شکوفایی است

         از کتابآتش مهر    اثر صدیقه اژ ه ای

                                        مدیر وبلاگ شیدای اصفهانی